Pagmamahal at Pagkabigo

Pagmamahal at Pagkabigo

Ni: Louie Ace B. Manalad

“The greater your capacity to love, the greater your capacity to feel the pain”

-Jennifer Aniston

            Kapag nagmahal ka dapat ay handa ka ring masaktan, handa kang mabigo at handa kang tumanggap ng pagkatalo. Dahil sa pagmamahal hindi puro kasiyahan, hindi laging ok ang lahat. Dahil darating yung oras na magiging malungkot ka at makakaramdam ka ng sakit. Sabi nga nila“The more you love, the more you are prone to have pain”. Natural lang naman iyon, dahil hindi ka naman masasaktan kung hindi ka tunay na nagmamahal, bawat matamis na ngiti ay may katumbas na pait.

            Pero alam mo ba kung bakit tayo lubusang nasasaktan? Masyado kasi tayong naniniwala sa mga pelikula na ating pinanunuod,tulad ng Walt Disney o kaya ay Grimm’s fairy tales. Mga palabas na nagpaniwala sa atin na may forever, happily ever after at happy ending. Siguro, totoo ngang may happy ending, pero bago tayo makarating doon ay kailangan muna nating kalabanin ang mga kontrabida sa sarili nating pelikula, o ‘di kaya ay talunin ang mangkukulam na sumumpa satin. Sa madaling sabi, kailangan muna nating masaktan at kailangan muna nating matuto sa ating mga pagkakamali. Dahil sa pagmamahal ay nagagawa natin ang mga bagay na di inaasahang magagawa natin o ‘yong mga bagay na akala mo ay hindi mo kaya. Kailangan muna nating dumaaan sa mga pagsubok. Pagsubok na siyang magpapatatag sa atin, pagsubok na siyang sumusukat kung hanggang saan ang kaya nating itaya o isugal sa pag-ibig. Oo, ang pag-ibig o pagmamahal ay isang sugal. Nandiyan na ‘yong minsang sabay kayong nangarap, sabay bumuong mga plano sa buhay at umaasang balang araw ay matutupad ang lahat ng iyon.  Ngunit darating ang panahon nagigising kang namumugto ang mga mata at  maiisip mo na mag-isa ka na lang palang nangangarap. In short,expectations. Ganoon pa man ay maiisip mong bumangon, upang buuin ulit ang iyong sarili na minsan ng winasak ng pag-ibig.

            Minsan ay naiisip na nating sumuko. Iyong pakiramdam mo ay isinumpa ka o kaya’y pinaglalaruan ka ng tadhana. Dumadating din sa puntong tinatanong natin ang ating sarili tulad ng, may kasalanan ba akong nagawa?,ano ba ang naging pagkukulang ko?. At maiisip mong naging mabait ka naman at walang inaaapakang tao. Pero bakit parang pinagkakaitan ka ng pagkakataon na lumigaya. Hindi naman talaga luha ang sukatan kung gaano ang sakit na ating nararamdaman, kundi ang mga pilit na ngiti na ating ipinakikita sa ibang tao upang masabi lang na ayos lang tayo.

            Minsan naisip ko, bakit hindi na lang pagtagpuin ‘yong mga taong alam ang tunay na konsepto ng pagmamahal. Iyong mga taong hindi kayang manaki ng damdamin ng iba, ‘yong mga taong hindi kayang mang-iwan at ‘yong mga taong may malawak na pang-unawa sa pagmamahal. Siguro nga ay hindi puwede dahil kailangan maranasan ng bawat isa ang masaktan. Iyon ang magiging daan upang malaman natin ang kahalagahan, hindi lang ng taong ating minamahal, kundi ang kahalagahan ng ating sarili. Lagi nating tatandaan na sa bawat sanga-sangang problema at pagsubok na ating pinagdadaan ay may malalim na ugat na siyang nagpapatibay sa atin.

“Pain makes you stronger, Fear make you braver and Heartbreak makes you wiser”.