Happiness Makes me Paranoid

Happiness Makes me Paranoid

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

“Happiness is a journey,not a destination.”

Paano nga ba maging masaya? To be honest pati ako hindi ko pa rin alam kung paano maging masaya. Sabi nila kapag marunong ka raw makunteto magiging masaya ka. Sabi ko sa sarili ko “marunong naman akong makuntento a,  bakit di pa rin ako masaya?” Akala ko kapag nakatapos  na ako ng kolehiyo iyon na ang pinakamasayang bahagi ng buhay ko. Pero, parang nagkamali ata ako. I don’t know why pero until this point hindi pa rin ako masaya.Hindi katulad noong elementary at high school ako, excited ako tuwing naririning ko ‘yong graduation march kahit paulit-ulit lang ‘yong practices.

May nagtanung nga sakin. “Edi napakasaya mo  nung graduation mo?” napatigil ako and I ask myself naging masaya nga ba ako?  Ang pakiramdam ko kasi that time, it’s just an ordinary day. Hindi ko talaga alam kung bakit. Kung ano-anong hypothesis na ang pumapasok sa isip ko, “Baka kasi ang natupad lang ay ang pangarap ko sa buhay at hindi ang pangarap ko sa aking sarili.” “Baka hindi talaga ako para sa pagtuturo? Baka hanggang ngayon nakakulong pa rin ang ako sa pangarap ko na maging isang Chef.” That is my ambition since I was in elementary; I gave up on it when my mother told me that she cannot send me in college but hopefully my uncles and unties help me to pursue in college. Alam ko sa sarili ko na hindi iyon ang dahilan, na-enjoy ko naman ang pagiging education student ko. And I know someday I can make all those dreams came true.

Sabi nga do’n sa isang quotes na nabasa ko, “Happiness will never come to those who don’t appreciate what they already have.”  But my brain answers: I appreciated all I have, I been thankful for all the blessing that I received.  Tuwing gabi paulit-ulit na tumatakbo ang ganitong bagay sa aking isipan. Paulit-ulit kong tinatanong ang aking sarili. Paulit-ulit kong dinarasal na sana dumating ang panahon na masagot ang lahat ng katanungan na gumugulo sa aking isipan. And Jesus answered my prayers. One night I realized that RESPONSIBILITY is the reason why I didn’t enjoy my life. Every day I was thinking about the responsibility that I will carry when I start working. Lagi kong iniisip na kailangan kong maging responsable. Kailangan kong magpaaral ng kapatid. Kailangan kong pakaiinin ang pamilya ko. Kailangan ko nang mag-review para  sa LET. Kailangan kong makapasa para hindi ako maging kahiya-hiya. At kung ano-ano pang bagay  na sa tingin ko iyon ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nagiging masaya. Marami pa akong PANGARAP sa buhay. Sad to say but isa ‘yon sa dahilan kung bakit hindi pa rin ako/tayo nagiging masaya. Sabi kasi ng kaklase ko “Hangga’t may pangarap ang isang tao, hindi s’ya magiging masaya kasi hindi pa rin s’ya kuntento sa bagay na mayroon s’ya.” Iniisip ko na lang na baka kapag nagawa ko na ‘yong mga responsibilidad at natupad ko na ‘yong mga pangarap na iyon ay magiging masaya na ako.  

Hindi madaling maging masaya pero may natutuhan ako sa gabi-gabi kong pag-iisip, na hindi lang tayo ang nagdidikta kung kailan tayo magiging masaya, na malaki ang papel naginagampanan ng lipunang kinabibilangan mo at mga taong nakapaligid sa’yo sa kung paano mo tingnan ang iyong sarili. Kung pa’no mo pasalamatan ang mga bagay na natatanggap mo. Kung paano ka makunteto (kung marunong kang makuntento). At higit sa lahat kung paano ka magiging masaya sa kabila ng responsibilidad na kailangan mong dalhin habang ikaw ay naglalakad sa direksyon na iyong piniling tahakin.

Joey

Joey

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

Padabog na inilapag ni Ma’am Shaka ang kanyang gamit sa teacher’s table.Tinignan niya nang maama ng kanyang mga estudyante na tila may hinahanap. Pagtungo ng kanyang mga mata sa kaliang bahagi ng silid ay biglang kumunot ang kanyang noo at pagalit na sinabing....

“Hoy Joey!”  sabay duro ng daliri sa estudyante.

“Alam mo bang pinatawag ako sa principal’s office dahil daw sa pangongolekta ko ng 10 pesos para sa project niyo na musical instruments.”

Lahat ay tahimik lang, kita ang takot sa kanilang mga mata. Unti-unting lumapit si Ma’am Shaka sa pinagagalitang estudyante.

“15 years na ako in service Joey at ngayon lang... ngayon lang may nagsumbong sakin dahil sa 10 pesos na ‘yan.”

            Namutla ang estudyante dahil sa sobrang pagkabigla at takot.

“So ngayon Joey wala kang asabi matapos mo akong isumbong sa principal.”

Bigla na lang humagugol ang estudyante na kanina pinagagalitan at dinuduro-duro ng matapobreng teacher. Pero hindi nagpasindak si Ma’am Shaka.

“Aba at ikaw pa ang may lakas ng loob na umiyak. Dalahira ka!”

Hindi nakatiis ang Presidente ng klase at sinagot nang mahinahon si Ma’am Shaka .

“Ma’am, si Japoy po iyan.. sa kabilang section po si Joey.”

Pagkapit sa Manibela

Pagkapit sa Manibela

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

Tumatakbo ang oras. Lumilipas ang panahon. Sa tuwing may pintuang magsasara laging may panibagong  pintuang magbubukas. Hindi natin namamalayan ang mabilis na pag-ikot ng mundo. Kung dati ay inip na inip tayo, ngayon naman ay parang gusto muna nating pahintuin ang oras upang sulitin ang mga nalalabi pang araw ng pagiging isang estudyante. Estudyante na minsang nangarap at ngayon ay makakamit na nya ang pangarap na iyon.

            Masaya ang pagtatapos. Lahat ng paghihirap mo ay masusuklian na. Lahat ng mga problema at pagsubok na iyong pinagdaanan ay isang kuwento na lamang. Mga pagsubok na minsang nagpatibay ng iyong loob. Mga problemang nagpahaba ng iyong pasensya. At mga suliranin na naging dahilan upang ikaw ay maging matapang. Mga kuwento na laging magpapapaalala sa iyo sa hinaharap na hindi ka dapat sumuko sa ano mang laban sa buhay. Masayang isipin na napatunayan mo na na kaya mo, sa kabila ng mga taong hinuhusgahan ka noon.Nakatutuwang isipin na konting tiis nalang ay masusuklian na natin ang mga paghihirap ng ating mga magulang at kung sino mang tao na gumabay at tumulong sa atin. Hindi man ikaw ang nanguna  ang importante ay nagawa mong tapusin ang karera na inumpisahan mo. Tapos na ang kompetisyon, ngunit ang kompetisyon sa totoong buhay ay nagsisimula pa lamang. Dito masususkat kung gaano talaga tayo katatag. Nakatatakot kung iisipin ngunit ito ang katotohanan.

            Malungkot. Bakit? Dahil malalayo ka na sa mga taong tumulong sayo upang ikaw ay makasabay sa agos ng buhay. Mga kaibigan. Mga kakilala. Mga taong naging malaking parte ng buhay mo. Mga taong nakaimpluwensya sa iyo. At mga taong hindi ka iniwanan sa kahit na anong pagsubok. Mga taong kasabay mo sa karera ngunit kahit kailan ay hindi naisip na ikaw ay sapawan. Nakalulungkot isipin na baka ilang buwan pa bago ulit kayo makita-kita. Ilang buwan pa upang muli kayong magkasama-sama. Ngunit ganoon talaga ng buhay. May umaalis at may bagong darating. Hindi puwedeng manatili na lamang tayo kung saan tayo mas komportable. Kailangan nating tuparin ang sari-sariling mithiin sa buhay. Kailangan na nating tahakin ang direksyon na ating napili. Sabi nga sa Three Simple Rules in Life no. 1: If You do not GO after what you want you never have it. Kailangan ipagpatuloy natin ang ating buhay, kailangan nating mapursige dahil ito na ang katoohanan na tayo na ang magmamanubela sa landas na ating tatahakin. Mabigat na responsibilidad. Mas mabigat na pagsubok.

            Masayang isipin ang nakaraan at ang mga bagay na iyong napagtagumpayan. Ngunit nakatatakot harapin ang bagong mga pagsubok na iyong dapat suungin.

Dumoble ang Laki

Dumoble ang Laki

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

“Guys, hihinto na ako sa pag-aaral.”

“Ha! Bakit?” gulat kong tanong.

“Hindi na ako kayang pag-araln ni Nanay.” Nakita kong nagingilid na ang kanang luha at maging ang angming mga kaibigan.

“Hindi na ba talaga kayang gawan ng paraan.” Tanong ni Cindy.

“Hindi na e, natanggal na kasi si Nanay sa trabaho.”

Naging malungkot ang pamamaalam ng aming kaibigan. Halos lahat kami ay nalungkot at ‘di pa rin tanggap ang mga pangyayari. Hindi kasi naming na wala kaming nagawa bilang mga kaibigan. Lumipas ang ilang buwan muli kaming nagkita. Mukha namang hindi sila naghirap. Ang payat niyang katawan ay nagkalaman, at ang kanyang tiyan ay dumoble na ang laki.

Pantawid Gutom

Pantawid Gutom

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

“Wag matakot, makibaka”, “Wag matakot, makibaka”, “Wag matakot, makibaka”

Paulit-ulit nilang sinisigaw ang mga katagang tumutuligsa sa kung anong kabulukan sa sistemang hanggang ngayon ay pinoproblema pa rin ng mamayan. Sigaw dito, sigaw diyan, taas ng mga plakard. Sabay martsa. May bata, may matanda, may dalaga, may binata, may babaeng may dalang anak, may batang sipunin. Hindi nila alintana ang matinding sikat ng araw at maging ang umuusok na kalsada. Mayamaya ay may dumaang trak binuksan ang likod ng trak at biglang naglapitan ang mga nagsisipagmartsa. Matapos mabigyan ng Burger at Palamig ay unti-unti na silang nawala.

Love Letter

Love Letter

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

Hawak-hawak ni Kurt ang love letter na buong gabi niyang pinagpuyatan upang isulat tumayo siya at lumakad papunta sa harapan ng classroom kung saan nakaupo ang crush niya. Bawat hakbang ay hindi maipaliwanag ang kanyang nadarama. Ilang hakba pa ay iniabot na niya ang lave letter na naglalaman ng lahat ng nadarama niya. Ngumiti si Kurt.. pero kabaligtaran ang kanyang nakuhang sagot.

“Kurt! Ilang beses ko bang sasabihing hindi puwede tong ginagawa mo. Teacher mo ako at estudyante kita.”

Lukso ng Dugo

Lukso ng Dugo

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

Mabilis kong tinawag ang nurse at pinakuha ko ng stretcher. Dali-dali nilang ibinaba ang aking ina sa Ambulansya na wala pa ring malay at duguan.

Pagsisissi lang ang nasa isip ko habang tumatakbo patungo sa Emergency Room. Kung hindi sana ako naging pasaway. Kung hindi ko sana s’ya nasabihan ng mga masasakit na salita. At kung hindi ko sana binalak lumayas, sana’y nasa maayos s’yang kalagayan. Sana’y hindi siya nabundol ng sasakyan noong tangkain n’ya akong habulin. Ngunit lahat ng iyon ay mga pagsisisis na lamang.

Biglang lumabas ang nurse sa Emergency Room.

“ Ma’am, kayo po ba ang anak ng pasyente?”

Tumango lang ako habang nakatulala.

“Maraming dugo na po kasi  ang nawala sa pasyente.”

“Handa po akong mag-donate, Type A po ako.” Mabilis kong sagot.

“Naku Ma’am, hindi po kayo kadugo ng pasyente.”

Hayup-Hayupan

Hayup-Hayupan

Ni: Louie Ace Bulaong – Manalad

Ayoko talaga sa mga hayop. Ayoko ksai ng marumi, ayoko ng maingay. Ngunit wala naman akong magagawa ito ang propesyon na tinapos ko. Ito kasi ang gusto ni nanay.kaya nagayon haharapin ko na naman ang mga hayop sa Manila Zoo. Pagpasok ko pa lang maingay na sila. Ganyan sila, busog man o gutom. Huminto ako sa bandang gitna sabay sabing..

“Magandang Umaga Grade 8- Coconut!!”